Willie May heeft een solo album uitgebracht, toepasselijk “Alone” genaamd...
Willie “Wie ? “ hoor ik de lezer vragen en terecht want in deze contreien geniet deze bluesmuzikant weinig of geen bekendheid, en het is maar zéér de vraag of er met dit schijfje enige verandering in zal komen.....

Op dit akoestische album begint May aardig met Heartbreak waar zijn stem je wat doet denken aan William Elliott Whitmore maar waar deze laatste er geen probleem mee heeft om de luisteraar aan zich te kluisteren en mee te sleuren in zijn diepste zieleroerselen slaagt May er niet in om het boeiend te houden en je interesse gewekt te houden... Integendeel, na het derde nummer vraag je je af of je niet per ongeluk de “repeat” toets hebt ingedrukt....Het monotone gitaargepingel en het haast zeurige gezang van May, begint op de duur aardig te vervelen....
Pas bij het vierde nummer, Blues Parade  kan hij eindelijk op wat goedkeurend geknik rekenen maar jammer genoeg hervalt hij nadien weer in hetzelfde simpele , storende stramien.

Dit is geen cd die je naar je gitaar doet grijpen of je zin doet krijgen om met wat vrienden rond een kampvuur een gezellig feestje te bouwen... En ook na vijf beluisteringen worden wij niet naar de keel gegrepen, slechts een drietal songs op deze volledig zelfgepende en geproduceerde schijf zijn echt de moeite waar om beluisterd te worden en dat is jammer voor Willie May die met zijn eerder uitgebrachte album “ Blue Decade” wel bewijst tot wat hij echt in staat is ! Geruggesteund door schoon volk als Barbara St Clair trapt May deze schijf swingend af en komt zijn rauwe stem beter tot haar recht in het vocale gevecht met St Clair...Enkel de blazers zijn wat te dominant aanwezig op dit nummer maar dat is slechts een voetnoot.

Het blijft fraai swingen met Let it Rain en gaat verder in het boeiende , rockende Love treats me so unkind waar Ron Mendez subliem ondersteunt op harmonica en waar May schurend zijn boodschap de wereld in schreeuwt.
Een moment van verzwakking toch weer op het saaie Speak your mind waarop de Willie wel aardig uithaalt op zijn gitaar maar waar de saxofoon een storend element blijkt te zijn.
Op Tell me Amigo zet hij een stap zijwaarts om wat aan te leunen bij Zydeco en dat is een leuk intermezzootje maar ook niet meer, de sax komt hier beter tot zijn recht.
Een hoogtepunt op deze cd is de slowblues Off her Rocker waar James Cotton (!) smoelschuivend komt meewerken , een schitterend nummer en we kunnen alleen maar hopen dat  Willie May in de toekomst meer de richting van deze stijl zou uitgaan ....
Ook in het voorlaatste nummer is de samenzang tussen hem en St Clair subliem te noemen, wat soul, een snuifje blues , een tikkeltje boogie , een band die zich duidelijk amuseert en de energie druipt van je luidsprekers !
Willie May sluit deze cd af met Friends of the Friendless en dit is “groots”, lekker rockend, een ronduit briljante ondersteuning op harmonica door Mike Silver en stuwende drums en bass.  Jammer genoeg duurt dit maar 3’.
Al bij al een “nice to have” album en een oproep naar May toe om zijn solo-uitstapjes misschien even in de lade op te bergen....(Luc Meert)